De laatste dag

Allereerst bieden wij u onze welgemeende excuses aan dat we niet veel meer van ons hebben laten horen. De internetverbinding hier is niet goed en daarnaast hebben we ook weinig tijd. Bij dezen willen we graag nog iets van ons laten horen voordat we morgen terugvliegen richting Nederland. Verder kunt u natuurlijk alles over de reis aan ons vragen wanneer we terug zijn.

Vandaag ronden we de laatste activiteiten af. Het werk dat hier in Central Home gedaan werd, het verven en spelen met de kinderen, was al voorbij, maar bij de kerk in Vrbas van dominee Dénes was nog lang niet klaar. Daarom zijn er 10 jongeren in de bus gestapt en zij zijn op dit moment een nieuwe vloer aan het storten in een zaaltje van de kerk. De muur die we aan het stucen en schilderen waren bij het gehandicaptentehuis is af en er is nog een aantal jongeren aan het knutselen met de bewoners van dit tehuis. Wat ons nog rest vandaag is een gezellige avond en een korte nacht.

Wat een geweldige week was het. Een supergezellige groep en prachtig werk. Vooral de omgang met de Serven was heel bijzonder. We dachten van tevoren dat we hierheen kwamen voor het werk, maar het bleek dat de mensen hier veel gelukkiger werden van een beetje aandacht en een gesprek. We zijn dankbaar dat het mogelijk was dat we dit mee hebben kunnen maken en dat we zulk mooi werk hebben kunnen doen. Wanneer je eens een keer iets anders gaat doen dan je normaal gesproken gewend bent, kan het zomaar zo zijn dat je talenten ontdekt waar je niet eerder aan gedacht had.

Maar dat is niet alles. Naast dit mooie werk hebben we het ook heel gezellig gehad met elkaar. Wat hebben we veel gelachen. Ikzelf ging niet alleen mee voor het werk, maar ook vooral voor de gezelligheid met de groep en dit is zeker goed gekomen. We hebben gevoetbald, een zeskamp gedaan, een kampvuur gemaakt, muziek gemaakt, gezellige (en lange) avonden met elkaar gehad en vooral veel gelachen.

Gisteren mochten we bij dominee Dénes in de kerk het lied ‘We are one in the spirit’ zingen. Dit is zeker waar. Misschien konden we elkaar hier soms niet goed begrijpen omdat we een andere taal spreken, maar we geloven allemaal in dezelfde God en daarom konden we ons ook verbonden met elkaar voelen. Deze week hebben we ervaren dat wanneer je elkaar echt wilt begrijpen, dit ook zeker mogelijk is. Desnoods met 4 verschillende talen door elkaar en met handen en voeten erbij. We geloven dat er ooit een dag komt dat alle taalbarrières weg zullen vallen en dat we samen God kunnen prijzen. Naast alle andere mensen die deze reis mogelijk hebben gemaakt, wil ik graag de leiding van deze reis bedanken. Het is mooi om de manier te zien waarop zij hun schouders eronder hebben gezet. Misschien weet u het niet, maar ze zijn ruim 2 jaar van tevoren al begonnen met de voorbereidingen van deze week. Maarten, Perry, Hans, Erik, Klaas, Jolanda, Jeanine, Ellie en Gerda bedankt!

Bekijk hier meer foto’s.